શરદ તારું ગુલાબ

ઘણા દિવસોનો એ ક્રમ હતો. શરદ બસમાં ચડે. લેડીઝ સીટ પર બેઠેલી સમતા સામે નજર નાખે અને બંને સ્મિત વેરે. બસ ગતિ પકડે – અને બનેનાં મન પણ.

માઉન્ટ કાર્મેલના બસ સ્ટેન્ડે સમતા ઊતરે, શરદ આગળ જાય. બંને છૂટાં પડે -મધુરા મિલનની અનેરી સોડમ અનુભવીને.

સમય વહેતાં બંને પરસ્પરનાં હૈયાંના ભાવો સમજી ગયાં. પુસ્તકો મારફત ચિઠ્ઠીઓ પહોંચતી થઇઃ ‘તને હું ચાહું છું. લગ્ન કરીશ તો બસ એક તારી જ સાથે.’ શરદે એકરાર કર્યો.

સમતાએ પ્રત્યુત્તર  વાળ્યો, ‘તમને પતિ તરીકે મેળવીશ તો હું ધન્યતા અનુભવીશ.’

પછી તો શરદ પાર્કમાં મળવા વિનંતી કરે, સમતા એવું મિલન ટાળે. છેવટે એ હારી ગઈ. રવિવારે પાંચ વાગ્યે વિકટોરિયા ગાર્ડન જવું પડયું.

સમતાના હાથમાં ગુલાબનું ફૂલ મૂકતાં શરદ પ્રશંસા કરવા લાગ્યો, ‘તું મારા જીવનનું કેન્દ્ર છે. તારા સિવાય હું….’. શરદ બોલ્યે જતો હતો. સમતા એકચિત્તે સાંભળી રહી હતી. શરદ જોઈ શકયો કે એ એની વાણી પર મુગ્ધ થઈ હતી. સમતાને સૂનમૂન જોઈ શરદે પૂછયું, ‘મારી વાતોમાં તને વિશ્વાસ છે ને,સમતા? કેમ શાંત છે?’

સમતા કશું જ ન બોલી – અનિમિષ નયને શરદ ભણી તાકી રહી. એ નયનોમાં ઊભરાતો પ્રેમ શરદ જોઈ શકયો. એના બેઉ હાથ પકડી એ બોલ્યો, ‘કંઈક તો બોલ સમતા?’

સમતાએ પર્સમાંથી પેન અને કાગળ કાઢી લખ્યું, ‘મને પણ તારા પર ખૂબ પ્રેમ છે. એક નહિ, સાતસાત ભવ તને પતિ તરીકે ઝંખું છું, પણ મારા હૈયાની વાતો તારી જેમ કેવી રીતે કહી શકું? હું તો મૂંગી છું.’

શરદ ચોંકી ઊઠયો. સ્તબ્ધ બની પળેક કંઈ વિચારી પીઠ ફેરવી એ ચાલી નીકળ્યો. સમતા ઘડીભર એને જતો જોઈ રહી. પછી મોટેથી બૂમ પાડી , ‘પણ શરદ, આ તારું ગુલાબ તો લેતો જા.’

જય ગજજર

દાબડીમાં એક માણસ બંધ હોય
ઢાંકણું ખોલો તો લાવા નીકળે

રમેશ પારેખ