સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને

હું ગોતું છું પોતે મને

પવન પૂછે અતાપતા, મંજિલો ખુદ ગોતે મને
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને.

ગભરુ  કેડી શેરીની  ખોવાઇ  ગઇ’તી ભીડમાં,
શ્વાસ ભરતી લયગતિ પ્રોવાઇ ગઇ’તી ભીડમાં,
ટહુકા શોધે વનવનમાં, ક્યાંથી ભલા એ જોતે મને,
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને.

હયાતિ વેતાળ ખભે, પૂરવ-સૂરીનો ભાર ખભે,
અમલ ઘોળેલી હવામાં નશીલા ઓથાર નભે,
સવાલોના ગળે ટૂંપા શરતને સમજોતે મને,
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને.

મેં ધર્યું તરણું તો સાગર ઓળઘોળ ઓવારી ગયો,
ઉચકી મુજને  હળવેથી  કિનારા સુધી તારી ગયો,
મેં કેમ માન્યું કે જગતમાં કોઇ ના ખોતે મને,
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને.

કરમ નામે ભરમ પાળ્યો, ભરમ નામે પડછાયો,
જનમનાં વાઘાં પહેર્યાં વિણ પરમ નામે પરખાયો,
પરગટ થઇ સામે આવે તો એની પરખ હોતે મને,
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને.

કીર્તિકાન્ત પુરોહિત

કીર્તિકાંત પુરોહિતના સ્વમુખે આ રચના સાંભળવા અહીં ક્લીક કરો.
સમયની ઝીણી ચારણમાં હું ગોતું છું પોતે મને – કાવ્યપઠન

તમે એકવાર એનામાં ખોવાયા બાદ
કદી પોતાની જાતને જડ્યા છો?

મુકેશ જોષી