મધુરજની

મધુરજની

પરોઢિયે પોઢેલી મસ્ત વિભાવરીને
વિભાકર હળવે ચૂમે અવારનવાર
ઊઘડે નિશાની અધપડિયાળી આંખડી
ને ધીરે ધીરે અરુણિમા ઉજાસે સવાર

ત્યાં જ અનુરાગિણી આગોશમાં લઈ
થાય અર્ધનિદ્રિત શર્વરી મદમાતી
અભિસારિકા પુલકિત કરે રોમ રોમ
ને ભાનુકેશર કરી નાખે રાતી રાતી

અચાનક ઝબકીને જાગે ભાસ્કર
અરે, ઝળઝળું  થઈ ગયું અંતરંગી
શરમાઈને ઊઠી લઈ મીઠી અંગડાઈ
દીપે કમનીય રજની થાય ઉષારંગી

કમને કરી તૈયાર ઝળઝળી સવારી
આદિત્ય પ્રેમી ચાલ્યો આંખમિચકારી
અરુણપ્રિયાથી તો એકાકી ન રહેવાય
વિરહનો તીવ્ર તાપ કેમે ન સહેવાય

દિવસભર વાદળી અધીર થઈ થઈ
વિયોગિની વળગે રવિને વારંવાર
દિવાકર પણ મન મૂકીને ભીંજવે
ઝરમર ઝરમર થઈ મીઠી ફુહાર

પ્રતીક્ષા કરી કરી થાકે તૃષિત સંધ્યા
ને ઉતાવળે થાય લાલચટક પીળી
હાંફી હાંફીને દોડે સૂરજ શુષ્ક થઈ
વિરહિણી સંધિકાને ચૂમે વળી વળી

ધૂંધળો ધૂંધળો ઊતરે ઘેલો અંધકાર
ઉભયના કરે સપ્તરંગી સમણાં સાકાર
અદ્વિતીય તૃપ્તિ અતૃપ્તિના દ્વંદ્વમાં લીન
યુગ્મ આશ્લેષમાં ધીરેથી થાય વિલીન

કિશોર પટેલ

ક્ષિતિજની પાંપણે પીળાં સપનનો ભાર હશે,
ઉદાસ રાતની આંખોમાં અન્ધકાર હશે.

આદિલ મન્સૂરી