જય હો સેલફોન
લટકતા ચાવીના ઝુમખાંને ખીંટી ઉપરથી લઇ બારણા તરફ જતો હતો ત્યાંજ કિચનમાંથી અવાજ આવ્યો “સાંભળો છો? પાછા વળતાં દૂધ લેતા આવજો. અને હા, તમારા સેલફોનને સાથે લઇ જવાનું ભૂલશો નહીં.”
મેં બધાં ખિસ્સાં ફંફોસ્યા. આમ તેમ નજર ફેરવી પણ સેલફોન મળ્યો નહીં. હું ચાવીના ઝુમખાંને જોઈને સ્વગત બબડયો “આ નાનો સરખો ઝુમખાંનો અવાજ કિચનમાં ચાલતા એગ્ઝોસ્ટ ફેનનો ઘોંઘાટિયા અવાજમાં સંભળાય ખરો? વાહ રે કુદરત! કેવા આપ્યા છે તેં એને ચામાચીડિયા જેવા કાન!”
મેં સેલફોન શોધવા માટે ફેમિલી રૂમમાં જઇ કોર્ડલેસ ફોન ઊંચક્યો. ડાયલ કરું તે પહેલાં જ શ્રીમતીજી જોરથી ખિજાઈને બોલ્યા, “આ કોર્ડલેસ ફોન લઈને ક્યાં રખડવા જવાના? હું તો સેલફોન, તમારા સેલફોનને સાથે લઇ જવાનું કહું છું, કોર્ડલેસ ફોન નહીં. હાય હાય હાય હાય તોબા!” આપણાં જમાનાની દેવીઓ રજ નુ ગજ કરી પતિદેવોને તતડાવવામાં ખૂબ મજા માણે અને એમાં ય પતિદેવ ફિલ્મી ઓમપ્રકાશની જેમ જો ગભરાતા ફરે તો જરૂર એમનો આનંદ બેવડાય.
મેં ચૂપચાપ કોર્ડલેસ ફોન ઊંચક્યો. મારા સેલફોનનો નંબર ડાયલ કર્યો અને સેલફોન શોધી કાઢયો. બાળકોએ શીખવેલી આ યુકિતનો સફળતાપૂર્વક ઉપયોગ કરવા બદલ પ્રશંસા થશે એવું વિચારતો હતો ત્યાં જ મારા કાન પર શબ્દો અથડાયા “સેલફોન કયાં મૂકો છો ભૂલકણાના સરદાર? હંમેશાં ભૂલી જાઓ છો. સારું છે કે હાથપગ શરીર સાથે જોડાયેલા છે નહીંતર તે પણ કોઇ જગ્યાએ ભૂલીને આવ્યા હોત. હવે જયાં રખડવા જતા હો ત્યાં જાઓ, પાછા વળતાં દૂધ લાવવાનું ભૂલશો નહીં.”
જયારે સેલફોન મળે નહી ત્યારે અચૂક આવા શબ્દપ્રહાર થાય, પણ સાચુ કહું, સેલફોન મને મારા બાળકોની જેમ અતિશય પ્રિય છે. જયારથી સેલફોનની શોધ થઇ છે ત્યારથી પૃથ્વી ઉપર જયજયકાર થઇ ગયો છે. પહેલાં ડાયલફોન આવ્યો, પછી કોર્ડલેસફોન અને હાલ સેલફોન કે જે “સેલ”ના હુલામણાં નામથી ઓળખાય છે. હવે તો ઘરના ખૂણામાં ધૂળ ખાતો ડાયલફોન એક જાડી, કાળી બિલાડી જેવો બિહામણો લાગે છે.
મારો સેલફોન ઘણો જુનો છે. મને હજી પૂરેપૂરો વાપરતા આવડતું નથી. બાળકો એક દિવસ શિખવાડવાના છે પરંતુ અત્યારે સમય નથી એમ કહીને હંમેશા ટાળતા રહે છે અને એટલે જ હું નવો સોફિસ્ટિકેઇટેડ ફોન લેવાનું ટાળુ છું. શરૂઆતમાં તો હું શૂન્યથી નવ સુધીના દશ નંબરો ડાયલ કરવા માટે જુદી જુદી દશે દશ આંગળીઓનો ઉપયોગ કરતો. જયારે પણ ફોનની ઘંટડી રણકે ત્યારે હું હાંફળો હાંફળો થઇ જાઉં છું અને ઘણી વાર ઉતાવળમાં ભળતું જ બટન દબાવી દઉં છું. મેં સેલફોનની સાથે બ્લ્યુ ટૂથ પણ લઈ લીધુ છે એટલે કાર ચલાવતાં ગૉસિપ કરવાની મજા પડે છે. પહેલા ગૉસિપ કરવી એ મારો જન્મસિદ્ધ અધિકાર હતો જે સેલ વસાવ્યા બાદ પરમ ધર્મ થઈ ગયો છે. સેલ ઉપર વાત કરતી વેળા દૂર જઈ આરામથી અસત્ય બોલી શકાય, અમથું અમથું હસી શકાય, અરે! ગંભીર થઈને આપણી વાક્છટા પણ આજુબાજુના લોકોને બતાવી શકાય.
આજે સેલની બોલબાલા છે. દુનિયાનાં દરેક ખૂણામાં એ ઘૂસી ગયો છે. આજ કાલ ઘણાં ગામડાંઓમાં ગામ દીઠ માત્ર બારેક જેટલા જ કાગડાઓ નજરે ચડે છે જ્યારે બારસો જેટલા મોબાઇલ મળે છે. મરણપ્રસંગે સતત બાર દિવસ સુધી ‘કા’ ‘કા’ કરતા કાગડાના અવાજથી પણ વધુ મોબાઇલની ઘંટડીના રણકાર સાંભળવા મળે છે. જયાં જુઓ ત્યાં એક હાથ કાન પર જ ચોંટેલો હોય! ભવિષ્યની પેઢી એક હાથ કાન પર ચોંટેલો લઈને જન્મે તો નવાઈ નહીં.
સેલફોને માનવી પર ગજબનો કબજો કરી લીધો છે. જો કોઇને નિરાંત હોય તો તે માત્ર હનીમૂન પર ગયેલા બે યુવાન હૈયાને. કારણ મૂન ઉપર ગયેલા કોઈ પણ હની પાસે સેલફોનનું કનેક્શન હોતું નથી. આજે મોટે ભાગે ભા ભા ભા અર્થાત્ ભારતથી ભાગેલા ભારતીયો પાસે સેલ હોય છે અને એજ ભા ભા ભા જયારે સ્વદેશ જાય ત્યારે કહેવાતા એન આર આઈ અર્થાત્ નવરા રખડતા ઈન્ડિયન્સ થઈને દેશ પહોંચતા પહેલા જ મોબાઈલની વ્યવસ્થા કરતા હોય છે. ગામડાંઓમાં ઘણી વાર નબળા રિસેપ્શન ને કારણે ઘરની બહાર કે છત પર જઇ વાતચીત કરવી પડે છે જયારે શહેરોમાં ઘોંઘાટને કારણે બીજા કાન પર હથેળી દબાવીને જોર જોરથી બરાડા પાડી વાત કરવી પડે છે.
દેશમાં નામ છે મોબાઈલ અને પરદેશમાં સેલ. પૂર્વમાં લાંબા લાંબા નામોથી માણસની ઓળખાણ આપવામાં આવે છે જ્યારે પશ્ચિમમાં બોલતા ફાવે એવા ટૂંકાટચ નામથી. વસ્તુ એક જ છે પણ નામ જુદા, જેમકે દેશમાં નામ બલ્લુભાઈ હોય પણ પરદેશમાં બીલથી ઓળખાય, મણીબેનનું થઈ જાય મોનિકા. બન્ને જગ્યા પર અંદર વાગતી ઘંટડીનો રણકાર એકસરખો અને અંદરથી ઊઠતા વાઈબ્રેશન પણ એકસરખા. આજે સેલ એટલો બધો સગવડિયો થઈ ગયો છે કે લોહીના સગાં કરતાં પણ વધુ વહાલો લાગે છે. દુનિયામાં ગમે ત્યાંથી સગાંવહાલાં સાથે સુખદુ:ખની વાતો કરી શકાય. કોઈકવાર તો વાતમાં ને વાતમાં લાત મારવાની વાત પણ ચાલે. વાયરલેસ વાત ને લેગ લેસ લાત.
આમ તો હું ઘણો કંજૂસ છું. મારો સેલ બાવા આદમના જમાનાનો અને તે પણ એક કલાક ડ્રાઇવ કરીને દશ ટકા ડિસ્કાઉન્ટના ભાવે ખરીદેલો. હું હંમેશા ડિસ્કાઉન્ટ મળતું હોય ત્યાંથી ખરીદી કરું છું, એટલી હદ સુધી કે જીવનસાથીની પસંદગી કરતી વેળા મે દસમાંથી જે વધુમાં વધુ મંદ બુદ્ધિવાળી હતી તેના ઉપર પસંદગી ઉતારેલી, જેથી મને પોતાને ત્રીસેક ટકા ડિસ્કાઉન્ટ મળ્યાનો સંતોષ થાય. પરંતુ મિત્રના સમયસર સેલફોને મને વાકેફ કરેલો કે મારી પસંદગીની એ છોકરી તો પૈસાની ઉડાઉ છે. હું કંજૂસ આબાદ બચી ગયેલો. બાકીના નવ ઉમેદવારોમાંથી આ એક, જેના અનેક સેલફોન આવેલા. પ્રથમ સેલફોનથી જ હું શરમનો માર્યો લાલપીળો થઇ ગયેલો અને પછી ઉપરા ઉપરી સેલફોનથી આખો પીગળી ગયેલો. ત્યાર બાદ અમે પતિ-પત્નિ કહેવાયેલા. આ ઘટનાથી હું સેલફોનને દેવીની જેમ પૂજુ છું. જોકે લગ્નનાં થોડાં વર્ષો પછી મને એક છૂપા રહસ્યની જાણ થયેલી કે મારી પત્ની પણ મારી જેમ ત્રીસેક ટકા ડિસ્કાઉન્ટ વાળા જીવન સાથીની પસંદગી કરવામાં માનતી હતી.
સેલ ખૂબજ ઉપયોગી અને ફાયદાકારક છે. સલામતી અને માહિતીની આપલે કરવા માટે ઉત્તમ છે. કેમેરા કે મુવી કેમેરાની ગરજ સારે છે. મ્યુઝિક, યુ ટયૂબ, ફેઈસ બુક જેવી ઈન્ટરનેટ સુવિધા પણ એમાં ઉપલબ્ધ છે. અને તેમ છતાં એનું કદ હાથની હથેળીમાં બંધ કરી શકાય એટલું ટચૂકડું છે. એ ટચૂકડો સેલ પ્રિયજનની છબી કેદ કરી શકે છે અને ગુનેગારને પકડાવી કેદી બનાવી શકે છે. સેલફોનમાં ઘંટડીના ટિળીંગ ટિળીંગ અવાજની જગ્યાએ પર્સનલાઇઝડ રેકોર્ડિંગ કરવાની સુવિધા પણ હોય છે. જેવી કે ફિલ્મી ગીતો, ફિલ્મી ડાયાલોગ, સંગીત, આરતી, રાષ્ટ્રગીત, પ્રાણીઓનો અવાજ , વિગેરે, વિગેરે.
“ટિળીંગ ટિળીંગ, ટિળીંગ ટિળીંગ, ટિળીંગ ટિળીંગ, ટિળીંગ ટિળીંગ”, એક મિનિટ, હું જરા જોઈ લઉં. અરે! આ તો મારી ઘરવાળીનો ફોન, જવા દો એને મેસેજમાં. હા, તો હું શું કહેતો હતો? યાદ નથી આવતું. તમે જોયુંને, આ ઘરવાળીનો ફોન આવે ને બધુ ભૂલી જવાય. પણ હું એનો મેસેજ ચેક કરી લઉં.
“આ ફોન ઉપાડતા શું થાય છે? તાવ આવે છે? કોઈનો ઇમ્પૉર્ટન્ટ કોલ હોય તો? ઇમર્જન્સી આવી હોય તો? ફોન ઉપાડોને? કેટલી વાર લાગે છે ? ક્યાં મૂકી દીધો છે? પિક અપ ધ ફોન, યુ ઍબ્સન્ટ માઇન્ડેડ, કમ ઓન, પીક અપ ધ ફોન, ઇટ ઇઝ વેરી ઇન્પોર્ટન્ટ કોલ. એની વે, આપણા ઘરની પાસે જે શોપર્સ ડ્રગ માર્ટ છે ને ત્યાં દૂધ સેલ ઉપર છે, ટુ નાઈન્ટી નાઈને. ચાર બેગ લાવવાનું ભૂલતા નહીં, શું સમજ્યા? યાદ રહેશેને?”
જય હો, જય હો સેલફોન!
મેરે પિયા ગયે રંગૂન, કિયા હૈ વહાંસે ટેલીફૂન
તુમ્હારી યાદ સતાતી હૈ, જીયામેં આગ લગાતી હૈ
રાજેન્દ્ર ક્રિશન
ડિસ્કાઉન્ટવાળી વાત વાંચીને હસી હસીને પેટ દુઃખી ગયું…
અને વાત પણ ખરી છે, સંતાનોને સેલફોન આપણેજ અપાવીએ અને આપણને શીખવવાનો એમની પાસે સમય નથી…ઘરઘરની આ વાત છે…
LikeLike
By: મનસુખલાલ ગાંધી, યુ.એસ.એ. on જૂન 6, 2016
at 9:08 પી એમ(pm)
Hahaha so funny.. Chamachidiya Jeva kaan.. Lollzzz..
Great job Manubhai..!!! Really enjoyed..!!
LikeLike
By: Naziya Parekh on ફેબ્રુવારી 15, 2012
at 11:42 પી એમ(pm)
દેશમાં નામ બલ્લુભાઈ હોય પણ પરદેશમાં બીલથી ઓળખાય, મણીબેનનું થઈ જાય મોનિકા.
saras lekh che Manukaka
Thank you
LikeLike
By: Nilesh on સપ્ટેમ્બર 13, 2011
at 10:16 પી એમ(pm)
સરસ લેખ
LikeLike
By: rohit patel on સપ્ટેમ્બર 13, 2011
at 7:07 એ એમ (am)
Cell phones come handy for emergencies like letting a host/spouse know what floor you are
on, on the way to the apartment or if you are already on the drive way or, in a situation mentioned, where to pick up milk from. Very good article.
Pravin Desai, Markham Ontario
LikeLike
By: Pravin Desai, Markham,ON on જૂન 19, 2011
at 1:27 પી એમ(pm)
solid rachna chhe anu bill ketlu avyu
LikeLike
By: Chirag Shah on જૂન 9, 2011
at 4:07 એ એમ (am)
મનુભાઈ, સરસ હાસ્યલેખ. હાર્દીક અભીનંદન.
LikeLike
By: ગાંડાભાઈ વલ્લભ on જૂન 8, 2011
at 5:15 પી એમ(pm)
Manubhai, Saru lakhaan chhe…gamyu.
LikeLike
By: Dilip Gajjar on જૂન 5, 2011
at 6:04 એ એમ (am)
Manubhai, excellent writing.
I enjoyed reading.
I am forwarding to many.
Wish to read more from you.
Thanks.
LikeLike
By: Gangji Gala on જૂન 4, 2011
at 7:34 એ એમ (am)