વળગણ

વળગણ

રાતના બાર વાગવામાં બે મિનિટની વાર અને હું ખોડીબાવાને ટેકરે!

અંધાર ઘોર અમાસી રાત ને એકલી અટૂલી માણસજાત
ભૂતિયો પીપળો ને ધ્રૂજતી અટકળો, ઉપરથી કિકિયારી કરતો વાયરો
પાન ખખડે ને હૈડિયો ગળામાં આવી જાય
ડસુ ડસુ કરતો, લબકારા લેતો, સાપણ જેવો સૂમસામ રસ્તો
ને ડરતો, ફફડતો હનુમાન ચાલીસા બોલતો, ધીરે ધીરે હું આગળ ચાલતો.

ત્યાંજ ઓચિંતો એ જ મારો ઓળો, કાળો પહાડ થઇને મને જ વીંટળાઈ વળ્યો.
માથે સગડી, અવળા પગ, પોલો વાંસો ને હાથમાં ફાંસો
ઊભી રહી ગઈ એ તો હવામાં અધ્ધર
હા..હા..હા..હા..હા…. હસીને બોલી – કેમ છે દોસ્ત, હાથ મિલાવ હાથ!

હું શું કરું?
ઉપર જોઉં તો આકાશ સળગે, નીચે જોઉં તો પાતાળ પીગળે
મારાથી તો ન હલાય કે ન ચલાય,
ગળામાં મણિયાનો ભાર, આંખો ચશ્માની બહાર
કાનમાં ઉતરી ગઈ ઊંડી ટીસ, ને હોઠ પર આવી ગઇ મૂંગી ચીસ
થઇ ગયો હું તો આખે આખો બીકથી લથબથ

હવે શું કરું?
મનમાં રટવા લાગ્યો…હનુમાનદાદા…હનુમાનદાદા…હનુમાનદાદા…
અને મારા સુપરમેને  સંકટ સમયે મને ખરેખર સાથ આપ્યો.

પછી શું, પળ ભરમાં મુઠ્ઠીઓ વળી ગઈ સધ્ધર ને પગ થઈ ગયા અધ્ધર
રેડી, એક બે ને ત્રણ…ને હું ફાસ્ટેસ મેન ઓન ધ રન…
પવન મારી પૂંઠ પાછળ, ને હું આગળ ને આગળ
ક્યારે રસ્તો કપાયો, ને હું ઘરમાં લપાયો, પૂંછ માં.

પહોંચતા જ મેં કીધા બંધ
ધડાધડ બારણાં, ભડાભડ સાંકળ, સટાસટ બારીઓ, ને ફટાફટ કડીઓ

હાશ…જાન છૂટી, ઓ..બજરંગબલી, જય બજરંગબલી,
આજે  ખરેખર મુકાવી તેં મોતની ગલી
આજથી દર શનિવારે ચઢાવીશ, તારા માથે સવા શેર તેલ
અને સોગન તારા રામના, એમાં કદી નહીં થાઉ ફેલ!

પછી થાક ખાવા હું ખાટલે ચડ્યો અને આંખો ભીડી આડો પડ્યો
ત્યાંજ ઓચિંતો હવામાંથી આવીને મારા ગળે એક હાથ પડ્યો.
દાંત માંડ્યા કકડવા, હોઠ માંડ્યા ફફડવા, તન મારું ધ્રુજે ને ઘર આખું ગૂંજે
થઇ ગયો હું તો પૂરેપૂરો ભયથી રેબઝેબ,
ને છેવટે મારો લેંઘો પલળી જ ગયો!

એમ રડ નહીં, મરદ છું ને, તો ગભરાય છે શાનો?—પેલીએ કહયું
સાંભળ, હું તો પૂછીને વળગું, સમજ્યો?
હું છું કવિતાનું ભૂત, ભૂત નહીં, કવિતા સુંદરી, શું કહયું? કવિતા સુંદરી!
જેને વળગું એનો બેડો પાર…

એક વાર તું ને હું એક પથારીએ, પછી જો….
તું ગમના દરિયા પી જઇશ, ને સુખના સાગર ઉલેચીશ
વૈભવના પાથરણાં પાથરીશ, ને કીર્તિના કોટડા ચણીશ
ચાંદ તારા ને સૂરજ ઉગાડીશ, ઝંઝાવાતો ને પ્રપાતો લાવીશ
ને પછી તારી કલમમાં આવશે ઇન્કિલાબ
ને આવશે મરવા માટે જીવતી લાશોમાં ઇન્કિલાબ
દુનિયાના નકશા બદલાઇ જશે ને વિશ્વની કાયા પલટાઇ જશે
એક ઈતિહાસ બનાવીને થઇશ તુ, આવતી કાલનો તારણહાર!

કવિવર, બોલ, હવે હું વળગું તને? ગભરાઇશ નહીં, વિચારીને જવાબ આપ.
હું તો પૂછીને જ વળગુ, સમજ્યો?
અને એ પોરો  ખાવા મારા ખાટલે બેઠી.

હું શું જવાબ આપું?
મારા તો હોશકોશ ઉડી ગયા!
મેં હળવેકથી, બહુ જ ધીમેથી, ગભરાતા ગભરાતા, હિમ્મત ભેગી કરીને કહ્યું-
આ જનમે તો તારી ભાભી વળગી છે, પણ આવતા જનમે જો…
અને ત્યાંજ મારી આંખ ખૂલી ગઈ…….
જોઉં છું, તો પાસમાં પડી છે,
તમારી ભાભી, જોરથી ગળે વળગીને!

કિશોર પટેલ

કિશોર પટેલના સ્વમુખે આ રચના સાંભળવા અહીં ક્લીક કરો. વળગણ – કાવ્યપઠન

હું એટલે તો એને વેંઢારતો રહું છું,
સોગંદ જિંદગીના! વળગણ મને ગમે છે.

અમૃત ‘ઘાયલ’